Pamiętnikowo. W dziecięcym umyśle...

 Dziwnie się czuję po odjeździe P. i Z., chociaż i tak jest już lepiej niż w sobotę. W naszych `komentarzowych rozmowach` może nie było tego aż tak widać, ale prawda jest taka, że byłam (i, troszeczkę, nadal jestem) wypruta ze wszelkich emocji.

Taka szklana laleczka...

 W końcu, jednak, zdałam sobie sprawę, co, tak naprawdę, było główną przyczyną mojego zmartwienia – strach. Strach przed ułożeniem sobie życia na nowo, bez Ich fizycznej obecności, bez codziennych telefonów i weekend`owych wizyt.

Bez wygłupów nad Odrą i `korepetycji` z fizyki udzielanych mi przez P.

 Bez takiego natchnienia do życia, które mi dawali.

Straciłam już K. i Tatę... Później wyjechał M. – rzekomo powinnam być już dziewczyną przyzwyczajoną do pożegnań.

W rzeczywistości jest zupełnie inaczej.

Na co dzień wystarczali mi tylko Oni plus Mama i moje rodzeństwo.

  Jak będzie teraz? Nie wiem, ale nie chcę załamywać rąk – show must go on.

 Moje przygnębienie zauważyła wczoraj A. – najlepsza koleżanka z mojej klasy, z którą dzieliłam również ławkę w gimnazjum przez całe 3 lata nauki na prawie wszystkich przedmiotach.

Spotkałyśmy się przypadkowo, w Biedronce, a ja, nie mogąc już znieść tego ciężaru na sercu, wszystko jej powiedziałam. Ona wie, że nie lubię, gdy ktoś pociesza mnie na siłę, więc zaproponowała mi... Wspólne oglądanie finału Euro 2012.

 Jakby się tak zastanowić, to pierwszą rzeczą, jaka połączyła mnie i A. w gimnazjum, była właśnie piłka nożna – ja chciałam nauczyć się grać, ona to zapalona piłkarka, która do dziś doskonali swoje umiejętności na dodatkowych treningach poza naszym miasteczkiem.

 Żeby nie było – nie należę do tej grupy dziewcząt, które dopiero w trakcie trwania Euro zorientowały się, że istnieje coś takiego jak, tak zwana, `noga` i oglądały mecze tylko i wyłącznie ze względu na `smaczne dupeczki` (wybaczcie za to niesmaczne określenie, ale tak właśnie niektóre dziewczyny nazywają tych przystojniejszych – niekoniecznie dobrze grających – piłkarzy) biegające po zielonej murawie.

Nie, nie, ja wraz z grupką zainteresowanych znajomy z klasy wypełnialiśmy tabele, wymienialiśmy się `profesjonalnymi` opiniami na temat składów drużyn, ich gry.

 Gdy wczoraj zasiadłam przed telewizorem z A., na moment, wróciło do mnie wspomnienie z czasów, gdy wraz z Tatą oglądałam i Euro 2004, i Euro 2008... To zabolało. Przez chwilę toczyłam zażartą walkę ze łzami.

Na szczęście paplanina A. jest świetnym lekarstwem na wszelkie smutki i zaraz skupiłyśmy się na meczu, śmiejąc się jednocześnie z komentatora, który gadał, co najmniej, od rzeczy.

 Wygrana Hiszpanów w pełni przepędziła smutki i była, jednocześnie, gwarancją dobrego snu.

 Potem przełączyłyśmy się na jakąś stację niemiecką, by móc obejrzeć ceremonię zakończenia całej imprezy (nie mam pojęcia, czemu u nas jej nie wyemitowali, chyba, że obie coś z A. przeoczyłyśmy) – cóż mogę napisać, widok młodych piłkarzy z dziećmi, dla takiej wrażliwej osoby jak ja, był niczym policzek (ale taki pozytywny). Zatęskniłam za dzieciństwem, czasami, gdy mogłam tak beztrosko hasać jak te cudowne maluchy w strojach drużyny hiszpańskiej.

 Najbardziej zachwyciła mnie malutka Nora Torres ze swoją lalką – w jednej chwili zapragnęłam wedrzeć się do jej małej główki i napawać się tymi kolorowymi myślami.

 Bo chyba tylko dzieci potrafią cieszyć się z niczego.

Kurcze, ja naprawdę chcę być takim małym szkrabem jeszcze raz...

Matko, od wieków nie pisałam tak długich postów. Mam nadzieję, że wytrwaliście do końca - dziś tak typowo, pamiętnikowo (potrzebowałam tego).

Queen - We are the champions