Wakacyjnie u Prostej

 Nieoficjalnie mam już wakacje. Bo czym są te 4 liche dni szkoły, w których pierwszego dnia gram w reprezentacji klasowej na Szkolnych Dniach Sportu w rozgrywkach siatkówki i piłki nożnej, drugiego przychodzę tylko, by jako skarbnik zebrać od moich kochanych „leserów” zaległe składki, a od środy zaczynam bawić się w nicnierobienie.
 Nie mam, szczerze mówiąc, na to zbyt wiele czasu. Tegoroczne wakacje będą dla mnie bardzo pracowitym okresem, przynajmniej ich pierwszy miesiąc, który poświęcę na tymczasową pracę, by uzbierać trochę lichych groszy na własną urodzinową osiemnastkę, czekają mnie również zbiory na własnej działeczce, malowanie łazienki.
 Sierpień to okres dwutygodniowej germanizacji, którą odbędę podczas wyjazdu do ukochanego Bonn i Karlsruhe (biorąc pod uwagę, że za rok najprawdopodobniej się tam przeprowadzę, wiążę z tym wypadem duże nadzieje na jak najlepsze ogarnięcie języka niemieckiego), a także czas zmiany nazwiska, której chcę dokonać jeszcze przed wyrobieniem dowodu osobistego (nie zamierzam wychodzić za mąż, żeby nie było).
 Tak mniej więcej mam zaplanowane moje wakacje, które po raz ostatni spędzę jako uczennica. Wspominałam coś o powtórkach do matury? Nie? I dobrze, jeżeli znajdę czas na jakieś małe kucie, będę z tego powodu niezwykle szczęśliwa.

 Jedyny fakt, który sprawia, że mam ochotę w symbolu żałoby ubrać się od stóp do głów w czarny strój, to taki, że ominie mnie zabawa na tegorocznym Open'erze. A bilety miałam już w zasięgu ręki... Dlaczego? Bo Prosta nie może poświęcić swoich dwóch miesięcy wolności na zabawę z przyjaciółmi i posłuchać swoich ulubionych zespołów muzycznych na żywo. Prosta musi opiekować się kochaniutką-babcią-rekonwalescentką, która miesiąc temu miała operację stawu biodrowego i mimo że niezwykle szybko odzyskała ponad 80% utraconych sił (chodzi już tylko o jednej kuli, sama się kąpie, a ostatnio nawet, pod nieobecność wszystkich domowników, zrobiła pranie!), jak to z resztą „wampiry energetyczne” mają w zwyczaju, to rozpłakała się rzewnymi łzami, że nie da rady przeżyć samodzielnie jednego dnia we własnym domu. 
 A przecież nie zostawię mojej Mamy samej z tą kobietą. Już teraz widzę, że biedna jest na skraju psychicznego załamania, gdy wraca do domu po całym dniu ciężkiej pracy, a babunia robi jej fochy, bo nie podano jej kolacji (mimo że śniadanie i obiad sama sobie przygotowała)...

 Także... Jeżeli idziesz na Open'era i chcesz szczęśliwie dożyć tego cudownego dnia, nawet mi się tu tym nie chwal, bo ostrzegam, że wypróbuję sztukę telepatycznego zabijania.
 Oczywiście, żartuję, jak już coś to sama siebie ukatrupię z tej niewysłowionej rozpaczy, śpiewając pod nosem, na ostatnim oddechu, fragment piosenki zespołu Kings of Leon: „I've been roaming around always looking down at all I see painted faces fill the places I can't reach” (ten fragment doskonale obrazuje moją postawę wobec życia, którą reprezentowałam przez ostatnie tygodnie).

 A jak tam u Was? Macie już plany na wakacje czy raczej idziecie na żywioł?