So I went out to find myself

  Dzisiejszy dzień podziałał na mnie niczym wehikuł czasu, który przeniósł mnie w daleką przeszłość szczenięcych lat. Do teraz nie mogę uwierzyć w to, że mogłam ot tak porozmawiać sobie ze swoją idolką z czasów przedszkola i pierwszych lat podstawówki – Majką Jeżowską.

 O jej koncercie dowiedziałam się dzisiaj zupełnie przypadkowo – jedna z koleżanek podbiegła do mnie zaraz przed rozpoczęciem się pierwszej lekcji z cudowną nowiną – nie ma wf-u, bo Jeżowska gra dzisiaj w naszej szkole dla przedszkolaków!

 Wyobraźcie sobie jej reakcję, gdy zamiast cieszyć się z powodu dwóch luźnych godzin, zaczęłam nawijać jak to bardzo muszę chociaż zobaczyć śpiewającą Majkę. W końcu jej piosenki są całym moim dzieciństwem. A jako, że mam dwójkę młodszego rodzeństwa ciągnęły się one za mną jeszcze przez dobre kilka lat, gdy mój gust muzyczny przechodził totalną metamorfozę, dryfując między muzyką rockową, w której gustował Tata, a zwykłymi radiowymi „hitami”.

 Tak czy siak, mój niezwykle wyrozumiały kolega – G. - z którym jestem zmuszona spędzać wszystkie piątkowe okienka, jako że oboje nie uczęszczamy na religię, rzekł: „Chcesz Jeżowskiej, będziesz ją miała!”. No i wymknęliśmy się do szkolnej hali sportowej. Fakt, było to troszeczkę nie fair, bo nie zapłaciliśmy za koncert, ale... czasami warto działać tak na żywioł.

 Spędziłam cudowne 45 minut, obserwując roześmiane dzieciaki tańczące waka waka do piosenki „A ja wolę moją mamę”, znów buszując w zakamarkach własnych wspomnień z czasów, gdy sama, nienawidząc tych wszystkich piosenek o ogórkach z zielonymi garniturkami i szczotkach, pastach i kubkach dynamitu, śpiewałam przy pierwszej lepszej okazji o mamie, co ma włosy jak atrament i złote oczy.

 A co najlepsze, po samym koncercie, gdy to z G. próbowaliśmy odnaleźć w tłumie rozwrzeszczanych szczerbulców jego braciszka, sama Majka wzięła mnie za... Przedszkolankę! Mina G. szybko jednak zmusiła mnie do sprostowania całej sprawy. I tak to wraz z panią Jeżowską powzdychałyśmy sobie nad cudownością dzieciństwa i odległych czasów bez najmniejszej ilości obowiązków.

 A dzięki małemu, czteroletniemu braciszkowi G. dostałam nawet autograf, o który sama oczywiście zapomniałam z tego wszystkiego poprosić, za co mam nauczkę – w dedykacji zamiast mojego imienia widnieje imię D.

Co tam, będę mieć jeszcze lepsze wspomnienia z dzisiejszego dnia.

 No, to skoro spotkanie z idolką z przeszłości mam już za sobą, to może ktoś byłby tak miły, by sprowadzić do mojej dziury członków AC/DC czy Sum 41 – chociażby na taki malutki koncercik – jestem pewna, że Opolszczyzna bardzo by im się spodobała!

Sum 41 - We`re all to blame