Grab your coat and let's start walking

 Nie lubię poniedziałków. Gdy muszę spieszyć się w łazience – strumień lodowatej wody wcale nie pobudza do działania, a przestarzała mascara złośliwie kruszy się na policzki. Gdy muszę odświeżyć kuchnię po niedzielnym wieczorze. Gdy cukier myli się z solą, a talerze zamiast w zmywarce lądują w koszu na śmieci – w końcu i jedno i drugie się otwiera, co nie?

 Widok za oknem wcale nie polepsza mojego humoru. Śnieg. Jedno wielkie, ironiczne „super”. Nie dzisiaj, Matko Naturo! Oszczędź moje świeżo ułożone włosy... Nie oszczędzi, wręcz przeciwnie – sypnie mocniej śnieżnym puchem.

 Chwila wytchnienia, łyk kawy, w myślach robię punkt, który później zamieszczę w liście do wielmożnego Mikołaja: „Poproszę o wersję mini wycieraczek samochodowych dla moich okularów – w razie drogiej ceny poświęcić na nie repetytorium do fizyki!”.

 Godzina 7.45 – jaśnie-księżniczka-młodsza-siostrzyczka jeszcze nie skończyła malować sobie oczu. Kopniak w drzwi do łazienki jedynie pogarsza moje samopoczucie. Zęby myję nad zlewozmywakiem, mam ochotę Młodej wydłubać oko zapienioną blend-a-medem szczoteczką.

Kończy się na paru złośliwych uwagach, kilku cichych przekleństwach (żeby Mama nie słyszała) – Młoda wychodzi, ja szukam szalika.

 8.01... Minuta po dzwonku. Wpadam zarumieniona, przemoczona, poklejona do klasy matematycznej. Lodowa czapka ze śniegu nadal utrzymuje się na czubku głowy.

I nagle sobie zdaję sprawę, że... Zapomniałam założyć stanika! A na następnej godzinie mam w-f! W-f pełen biegania i skakania... Brawo, Prosta, dobrze, że chociaż majtki włożyłaś czyste.

Elvis Presley - A Little Less Conversation