"The Versatile Blogger Award" u Prostej

 Jak wszyscy, to wszyscy. Dzisiaj ja pomęczę Was, dosyć popularnym w ostatnim czasie, łańcuszkiem. Zanim jednak uciekniecie stąd w podskokach, chcąc poczekać na jakąś krótszą i może nawet bardziej sensowną notkę (szkoda, że niektórzy gardzą dłuższymi postami i czytają je na odwal się, ale cóż...), to nadmienię, że to raczej jedyna okazja na poznanie takiej Prostej, jaką na co dzień znają jedynie ludzie z tzw. reala – rodzina, przyjaciele, znajomi.

 Do zabawy, prywatnie, wkręciła mnie Marta, której bardzo dziękuję za nominację.

Zasady:

- nominować 15 blogów do wyróżnienia,

- poinformować wybrańców o wyróżnieniu,

- zdradzić 7 faktów o sobie,

- podziękować za nominację,

- zawiesić nagrodę na swoim blogu.

1. Dwanaście lat w niewiedzy.

 „Skąd się biorą dzieci?” – każdy z Was zna to pytanie. W swoim siedemnastoletnim życiu spotkałam się z różnymi sposobami tłumaczenia małemu dziecku tego jakże skomplikowanego procesu, jakim jest rozmnażanie płciowe – od kwiatków, motylków, bocianów, kapusty, ptaszków, na króliczkach wielkanocnych kończąc.
 Nigdy nie wierzyłam w te bzdety. Bo chyba każdy dwunastolatek wie, że dzieci powstają... ot tak, kiedy małżeństwo chce mieć dzidziusia. Pojawia się w brzuchu matki, tam rośnie, a po dziewięciu miesiącach wychodzi na świat... przez gardło, później ustami. Ach, o najważniejszym zapomniałam! Żeby noworodek mógł wydostać się przez otwór gębowy, lekarze rozcinają matce całą szczękę, a po porodzie zszywają bardzo cienkimi żyłkami. Proste jak mój nick, nieprawdaż?
 Wyobraźcie sobie moje rozczarowanie, gdy w szóstej klasie odkryłam (przypadkowo), czym tak naprawdę jest seks. W reakcji na te nowe informacje postanowiłam, że zostanę zakonnicą. Czemu? Otóż, tym razem, wytrysk skojarzyłam sobie ze zwykłym oddawaniem moczu.
Byłam oburzona faktem, że musiałabym dać się obsikać facetowi, by zostać matką.
Ech, a trzeba było uwierzyć w jakąś tam zwykłą kapustę...

2. Ciasto w uchu.

 Moją jedyną biżuterią są kolczyki. W lewym uchu noszę zawsze dwie srebrne wkrętki, w prawym również dwie, chociaż po tej stronie mam trzy dziurki. W tej ostatniej, na samym dole, zawieszam bardziej rzucającą się w oczy ozdóbkę. Mam fioła na punkcie kolczyków w kształcie różnych frykasów. Na zdjęciu możecie ujrzeć 90% całej mojej kolekcji. Pozostałe 10% wala się zapewne po całym domu, odnajdując się dopiero wtedy, gdy najmniej ich potrzebuję. 
W szkole każdy, kto nie zna mojego imienia, kojarzy mnie jako biochemkę z ciastem w uchu.

3. Panna ze Slytherinu.

 Kocham węże. Zwłaszcza wszelkie pytony, ale nie gardzę też boa. To było niesamowite uczucie, gdy po raz pierwszy mogłam owinąć wokół siebie mojego faworyta – pytona żółtego.
 Od dawna marzę o posiadaniu takiego syczącego pupilka. Tylko teraz nie wylatujcie mi z gadkami o tym, że "węże są dwulicowe i prędzej czy później zostanę zaduszona na śmierć" – zaryzykuję.




4. Czas na romans.

 Raz w miesiącu mam w zwyczaju wypożyczać z miejskiej biblioteki jeden z licznych romansów historycznych Amandy Quick. Proszę bardzo, śmiejcie się, ale muszę jakoś urozmaicić sobie życie jakimiś romantycznymi wątkami, choćby istniały one tylko na białych stronicach książki.
 Co więcej, po takiej lekturze, sama zabieram się za pisanie własnego krótkiego opowiadania, które potem mam w zwyczaju chować w swoim sekretnym pudełku – cóż, jedni piszą do szuflady, a Prosta do pudła.

5. Louise L. Hay moją podporą.

 Od śmierci Taty nie rozstaję się z książką tej kobiety zatytułowaną: „ŻYCIE! Refleksje na temat naszej drogi życiowej”. Zawiera ona wszelkie potrzebne porady i afirmacje, które w ciągu tych dwóch lat wypełniły sobą większą część mojego życia. Dzięki tej kobiecie zdałam sobie sprawę z potęgi własnego umysłu, rozpoczęłam swój „myślowy trening” i zrozumiałam ważną rzecz, która tkwi w jednej z moich ulubionych afirmacji: Miłość w moim życiu zaczyna się ode mnie.








6. Artystyczny nieład.

 Jak w kuchni i łazience jestem pedantką, tak na swoim biurku - przy którym spędzam bardzo dużo czasu, nie tylko na nauce, ale też przy tworzeniu własnych tekstów czy rozmyślaniu - potrzebuję mieć jeden wielki sajgon, na który składają się wszelkie szkolne przybory, podręczniki, innego rodzaju książki, szkicowniki, brudnopisy, także mała kosmetyczka, zestaw geometryczny. Na zdjęciu z resztą macie to wszystko przedstawione, aczkolwiek w każdym tygodniu wygląda to zupełnie inaczej.
 Jedyne, czego nie mogłabym znieść w tym miejscu, to jakieś resztki jedzenia, niepotrzebne naczynia czy zbędne papierki.

7. Oliwkowe co nieco.

 Chcesz podlizać się Prostej – 

sprezentuj jej duży słoik oliwek, a zapłonie do Ciebie sympatią. Gdy tylko mam okazję, kupuję i pałaszuję swoje ulubione zielone oliwki nadziewanie papryką. Czarne dawno mi się przejadły i teraz wydają mi się dziwnie zdrewniałe, za to zielone nigdy mi się chyba nie znudzą. 
 Nawet teraz, pisząc ten post, mam przy sobie mały słoiczek tych ukochanych kuleczek (na większy zabrakło mi 90 groszy, co za pech...).
 Szkoda tylko, że to wszystko jest tak cholernie słone i po każdej przekąsce jestem zmuszona wypijać ponad litr wody, ale co tam.


 I to by było na tyle. Ciekawe czy ktoś z Was wytrzymałby ze mną w rzeczywistości... Jeżeli tak, zapraszam na Opolszczyznę, ale ostrzegam, że to tylko część moich... Upośledzeń?

 Nie nominuję nikogo, by wszyscy, których chciałabym klepnąć, już dawno mają to coś za sobą.

Znów potrafię słuchać tę piosenkę z uśmiechem na ustach:

David DeGraw - "I don`t wanna be"