Pokuta

 Przechadzając się gdyńską promenadą, wsłuchując się w dźwięki ukochanych piosenek AC/DC, oczami ukrytymi za bursztynowymi okularami przeciwsłonecznymi, wpatrywałam się w gładką, lazurową taflę Bałtyku.
 Woda, jakby przemawiając do mnie swym cichutkim szumem, posyłała mi niezwykle pociągające zaproszenia chcąc, bym oddała jej się w pełni, zostawiwszy za sobą betonowy, stały grunt pod nogami.
Tak niewiele brakowało, bym uległa...
 Chciałam oderwać się od tego całego bałaganu, zawikłanych węzłów myśli i kłótni z otoczeniem zewnętrznym jak i wewnętrznym.
 Jednocześnie, wmawiałam sobie, że nie mogłabym się utopić, przecież kiedyś tak dobrze pływałam.
Kiedyś...
 Mam wrażenie, że to było w innym życiu. Życiu, gdy byłam zdrowa, silna, z pozytywnym nastawieniem, przecinająca płaską powierzchnię chlorowanej, basenowej wody paroma szybkimi ruchami rąk i nóg.
 To już nie wróci. Tamta ja umarła – sama ją udusiłam, służba zdrowia dobiła, a pozostali faryzeusze wyprawili jej paskudny pogrzeb, na którym się nawet nie zjawiłam.
 Nie miałam czasu na żałobę, trzeba było walczyć – z wiatrakami.
Po czasie odrzuciłam wszelkie miecze i zbroję, zdana na własne tępe pazury i resztki zdolności trzeźwego myślenia.
 Po części już wiem, kiedy kolejny wróg zada mi następny cios – nawet się nie bronię, po prostu to znoszę. Idę dalej.
 Oto moja pokuta – zniszczyłam siebie, teraz cierpię.
Mam to, czego, nieświadomie, chciałam...
___________________________________________
 Wiem, że nie tak powinien wyglądać mój pierwszy post po tak długiej przerwie – powinnam wnieść tutaj mnóstwo słońca, jakie co dzień towarzyszyło mi w Trójmieście, zapachu skoszonych traw z wioski, w której też spędziłam cudowne chwile przed wyjazdem nad Bałtyk.
 Jednak wszystkie siły, jakie zbierałam przez ten czas nie tylko na końcówkę wakacji, ale też na nowy rok szkolny, wyleciały ze mnie w trakcie ostatnich dni, gdy wylądowałam na pogotowiu z potwornymi bólami brzucha.
 Kolejna, niespodziewana, wizyta w szpitalu...
I jeszcze te pielęgniarki i jakaś nieogarnięta lekarka, która kompletnie pomyliła się w diagnozie twierdząc, że wyrostek robaczkowy znajduje się po lewej stronie, ciągle wrzeszcząca na mnie, gdy, ostatkami sił, próbowałam jej zaprzeczyć.
 Na całe szczęście, tam, gdzie są, tak zwane, „parapety”, są również i ludzie.
Los, chyba, zlitował się nade mną i zesłał mi młodego, sympatycznego lekarza, którego dłonie są, najprawdopodobniej, magiczne.
 Zamiast operacją, skończyło się paroma zastrzykami i lewatywą. A później długim czasem pod kroplówką, gdyż każde wypite płyny, że tak łagodnie napiszę, zwracałam.
 Teraz siedzę w domu, przed komputerem i staram się ogarnąć ten zaległościowy chaos na swoim blogu.
Powoli nabieram kolorów, wmuszam w siebie kolejną szklankę wody, obserwuję swoje brzydkie, poobgryzane w nerwach, paznokcie i pokłute ręce.
 Wiecie co? Nie chcę już żadnych niespodzianek...

AC/DC - You shook me all night long