Mały deszcz i siedemnaście na karku

 Kiedyś był tort. I były świeczki. Oraz „Sto lat, sto lat...”.
Były uśmiechy. I rozpuszczona czekolada.
Kartonowe pudełka zawinięte w kolorowy papier.
Złota wstążeczka, srebny łańcuszek.
I truskawkowy uścisk Przyjaciela.
Malinowy całus w policzek od Przyjaciółki.

 Dziś jest dzień, taki jak co dzień.
Lecz bez świeczek i tortu.
Prostej właśnie przy jedynce pojawiła się siódemka.
Postanowiła odwiedzić Tatę.
Bo dwa lata temu, właśnie tego dnia, Jego serce stanęło na zawsze.
I w dupie mam wyniki sekcji zwłok – ja wiem, że to było osiemnastego.
Czułam to.

 Tato, odezwij się, powiedz „Wszystkiego najlepszego”...
Chcesz, puszczę Ci „The rain song” Led Zeppelin.
Położę słuchawki na ziemistym kopcu i kopnę w drewniany krzyż.
Co na nim pisze? Nie wiem – wyjątkowo nie umiem czytać.

"These are the seasons of emotion 

and like the winds they rise and fall 

This is the wonder of devotion

I see the torch we all must hold. 

This is the mystery of the quotient 

Upon us all a little rain must fall."

 Mały deszcz...

 Nie jestem smutna.
Lekko mi.
Uśmiecham się.

 Czuję się jak dziesięciolatka – to nie kończę lat siedemnastu?
Więc życzę sobie, swojej Duszy:
 Wszystkiego dobrego z okazji (dziesiątych)urodzin.



edytowane dzień później...

 Odkąd moja siostra, Gola, rok temu skończyła trzynaście lat, nasze relacje są nader dziwne.
Nie ma to jak z samego ranka spotkać się z mordującym spojrzeniem nastolatki, chociaż nic złego się nie zrobiło, oberwać jej stanikiem w twarz, po czym odwdzięczyć się tym samym, tyle że rzutem majtkami brata, a po kilku godzinach śmiać się z fragmentów filmu animowanego "Kubuś i przyjaciele".
 W obecnej chwili znów jesteśmy na wojennej ścieżce.

Led Zeppelin - The rain song