Żegnaj apokalipso, witaj (nie)szczęśliwa trzynastko!

 Postanowiłam nie robić żadnych podsumowań roku 2012, który był właściwie kontynuacją roku 2011. Wszystkie ważniejsze wydarzenia, rozterki macie spisane tutaj oraz po części na onetowskim blogu, z którego i tak często nie korzystałam przez te całe awarie.
 Nowy rok będzie dla mnie czymś... przełomowym. Powoli zacznę przyzwyczajać się z myślą, że w sierpniu skończę osiemnaście lat. Powiecie zaraz „A co to właściwie takiego, skończyć osiemnastkę?”, z czym najzupełniej się zgadzam, w końcu na własnej skórze przekonałam się, że nawet niektóre dwudziestolatki to jeszcze mentalne dzieci. Chodzi o to, że ten wiek to tak jakby motywacja dla mnie do podjęcia odpowiednich kroków do zupełnego usamodzielnienia się. Nie mam pojęcia, ile czasu mi to zajmie. Dwa lata, trzy, dziesięć – ale chcę spróbować.
 Już zaczęłam odkładać pieniądze na swój wyjazd do rodziny do Niemiec. Planuję też zmianę nazwiska – nie, nie wychodzę za mąż, po prostu... To skomplikowane, byłabym wdzięczna, gdybyście nie zadawali mi odnośnie tego żadnych pytań, bo wciąż toczę w tej sprawie ogromną walkę wewnętrzną. Coraz odważniej patrzę w przyszłość (niezbyt daleko, w końcu TU i TERAZ są najważniejsze), chociaż wiem że przede mną długa, długa droga, by cokolwiek osiągnąć. Nie poddam się mimo tych wstrętnych głosików w głowie. Nie zamierzam za kilkanaście lat pluć sobie w brodę przez to, że siedziałam i nic nie robiłam, kiedy akurat miałam ku temu okazję. To tyczy się również mojego zdrowia. Ostatnie słowa koleżanki Mamy mnie przeraziły – chociaż coś we mnie non stop wołało, bym natychmiast wzięła się za siebie, dopiero groźba skończenia jako kaleka zmotywowała mnie do działania i wbrew pozorom, póki co, nie opieram największej nadziei w lekach i innych paskudztwach tylko we własnej wytrwałości.

 Z okazji Nowego Roku, chciałabym życzyć Wam równie mocnej wytrwałości w dążeniu do celu, wiary we własne możliwości i nieskończenie wielkiej ilości nadziei w sercu. Obojętnie czy na waszej liście widnieje sto, pięć lub zero postanowień (które z pewnością same powstaną Waszych głowach po jakimś czasie), mam nadzieję, że wszyscy zdołamy je zrealizować i pokażemy, że nasza kochana trzynastka to nie taki diabeł straszny, jak go niektórzy malują.

 Ech, sama wybrałabym się na taką potańcówkę... Ktoś chętny?

Dobra, zostawiam Was teraz i lecę do A. pomóc w przygotowaniach naszej sylwestrowej domówki - w końcu mini pizze, tortille i inne smakołyki dla 30-osobowej grupy same się nie przyszykują, czyż nie?

SZAMPAŃSKIEGO SYLWESTRA, KOCHANI!