Wyścigom szczurów mówię NIE!

 Dzisiejszy świat opiera się na rywalizacji. Wszędzie, gdzie tylko spojrzę, widzę wyścig szczurów o złote kalesony.
 Praktycznie każdy z kimś rywalizuje, a ja mam już tego dosyć! Mam dosyć tego ganiania, przez które, jak na ironię, nie robię żadnych postępów – wręcz się cofam, jestem zmuszona uczyć się od nowa tylko dlatego, że jakiś chochlik jedną myślą – „Musisz być najlepsza!” – wszystko zawalił.
 Nikt nie lubi przegrywać. Zdaję sobie sprawę, że wygrana ma o wiele słodszy smak, ale... Czy warto tak zapamiętale gonić za czymś, co prędzej czy później zniknie? Nagroda materialna to nie wszystko, a cudem odzyskane poczucie własnej wartości, prędzej czy później, pryśnie niczym bańka mydlana, bo zaraz znajdziemy sobie kolejnego wroga, kolejną osobę, z którą będziemy chcieć rywalizować, bo przecież nikt nie może być lepszy od nas...
 Zdałam sobie sprawę, że od najdawniejszych lat żyłam rywalizacją. Oczywiście, zaczęło się od szkoły. Bycie jedną z najlepszych uczennic w szkole trochę kosztuje, ale ja nie chciałam być „jedną z najlepszych” – pragnęłam być „tą najlepszą”.
 I w końcu udało mi się, po dziewięciu latach rywalizacji miałam lepsze stopnie niż P., z którym toczyłam tak zacięty pościg. I wiecie co? Tak jak P. przez te wszystkie lata otrzymywał różnorodne stypendia i nagrody, tak ja otrzymałam za ten jeden raz dyplom i długopis od burmistrza. Jeszcze większy zawód przeżyłam, gdy ten sam długopis znalazłam w pobliskiej „Biedronce” za cenę nie większą niż 10 złotych... Więc tyle kosztowały moje wszystkie starania - mniej niż jeden banknot dziesięciozłotowy?! A P.? Nie miał, co prawda, najwyższej średniej, ale znów dostał stypendium – za tytuł laureata wojewódzkiej olimpiady matematycznej.
 Teraz wiem, jaka różnica była między nami – ja uległam popularnym w dzisiejszych czasach „wyścigom”, P. poświęcił się swojej pasji, osiągając tym samym coś więcej niż tylko podziw, pieniądze, szacunek w oczach innych – on wiedział już, na czym stoi, nie musiał się ścigać.
 Nie tak dawno, sama ogłosiłam rezygnację z „wyścigów”. Pociągnęło to za sobą konsekwencje – posypały się gorsze stopnie, ludzie zaczęli przyglądać mi się z otwartymi szeroko ustami, bo „to przecież Prosta zawsze była na przodzie”...
 Wiecie co – mam to gdzieś. Nareszcie mogę robić to, co kocham. Nareszcie czuję się lekko i wierzcie mi, że po tym wszystkim liceum przestało być dla mnie nie wiadomo jaką harówą.
 Chodzę do niego z uśmiechem na ustach, nie żywię nienawiści do tych, którzy teraz są przede mną.
 Czasami wracają stare nawyki, ale zaraz potem mijają. Jak wszystko. Wszystko mija...

 Niedawno rozmawiałam na podobny temat ze swoim jedenastoletnim bratem. Chociaż właściwie to on mówił – ja słuchałam. Opowiadał mi o jednej z niedawnych lekcji wychowania fizycznego, konkretnie o sprawdzianie z biegu na 60 metrów. Odkąd pamiętam, zawsze żalił mi się, że jego koledzy są od niego szybsi, a on sam nie osiąga odpowiedniego czasu.
 W pewnym momencie M. powiedział coś, co zwaliłoby mnie z nóg, gdyby nie to, że siedziałam na łóżku: „Wiesz, zawsze chciałem być najszybszy w klasie, a tak naprawdę biegając na te 60 metrów nie skupiałem się na tym, co robię, tylko na tym, by być pierwszy, a i tak przegrywałem; teraz postanowiłem skupić się tylko na tym, by pobiec jak najlepiej, nie przejmowałem się kolegą. I wiesz, że mało i bym go wyprzedził? W dodatku miałem świetny czas i nareszcie mogłem być z siebie dumny.”.
 No i proszę, Młody doszedł do czegoś, do czego ja dochodziłam znacznie, znacznie dłużej. Czasami mam wrażenie, że takie dzieciaki wiedzą dużo więcej, niż przeciętny fizyk czy matematyk.

Sleeping With Sirens - If I'm James Dean, You're Audrey Hepburn