Finally

  Nie, nie będzie żadnego „po raz kolejny”, bo nie zaczynam niczego nowego. Wciąż jestem tą samą, siedemnastoletnią Prostą, która niespodziewanie wymknęła się ze swojego blogowego światka, choć, oczywiście, nie na dobre. Praktycznie, planowałam wrócić tutaj dopiero pod koniec października. Wiecie, łudziłam się, że już w tym tygodniu nauczyciele przystopują i szał na sprawdziany na moment wygaśnie – a guzik z pętelką, w ciągu zaledwie kilku dni wszystkie konkretne rubryczki w dzienniku zostały zarezerwowane, a szanowne Hogwarckie Grono Pedagogiczne już ostrzy sobie ząbki na listopad. W takim razie, doszłam do wniosku, że z moim powrotem lepiej zdam się na spontana i... Wypadło na dzień dzisiejszy. 

 Wypadałoby wyjaśnić jeszcze, dlaczego tak nagle zmieniłam adres. Kaprys? Chwilowa inspiracja lub chęć zmian? Otóż, pod koniec września przypadkowo natknęłam się na przystanku autobusowym na N. - jedną z dobrych znajomych z gimnazjum. Chyba wiecie jak to czasami jest z tymi szkolnymi znajomościami – przy rozstaniu mnóstwo łez, zapewnień o utrzymywaniu kontaktów, a potem wszystko wygasa w jednym momencie. Tak też było i w tym przypadku. Z tym, że N. akurat na zawsze pozostanie w mojej pamięci, choćbyśmy się już nawet nie rozpoznawały na ulicy. Dlaczego? Otóż to właśnie ona wprowadziła mnie w świat blogów. A wiecie z czym kojarzył mi się blog, kiedy jeszcze nie miałam własnego – z amerykańskimi filmami dla nastolatków, o młodych dziewczynach piszących blogowe pamiętniki. A jako, że od małego pałałam miłością do tradycyjnego pisania (specjalny zeszyt + szczęśliwy długopis), nie sądziłam, że mi się to spodoba. Cóż – myliłam się. Kiedy dziewczyna zapytała mnie czy nadal bloguję, zawahałam się. Wcześniej, w gimnazjum, znała wszystkie moje adresy, jednak gdy potem, w liceum, doszły do mnie informacje o tym, że mój adres znają niewłaściwe osoby, zmuszona byłam zmienić adres, nick, nawet sposób pisania. Nie miałam, i nadal nie mam, pojęcia kto wyjawił mój „sekret”, ale od tamtego czasu nie ujawniam swojego adresu nikomu z mojego miasteczka. Nie chcąc kłamać i jednocześnie mówić prawdy oznajmiłam, że mam zawieszonego bloga. W tym samym czasie napadły mnie wspomnienia, które stały się wyraźniejsze, gdy już w domu siedziałam na parapecie w kuchni, z kubkiem gorącej herbaty i rozłożonym podręcznikiem do matematyki na kolanach. Zagubiona-nuta... Nie sądzę, by ktoś z Was kojarzył ten adres z Onetu. Na samą myśl o moich niemiłosiernie długich, nieskładnych, pełnych najrozmaitszych literówek postach, szablonie rodem z Painta składającego się z pomarańczowego tła i, pasującego niczym wół do karety, obrazka z błękitnym motylem, na mojej buzi rozlewa się szeroki uśmiech. Pomysł na adres wzięłam ze zwykłej szkolnej sytuacji, gdy przed lekcją muzyki, ja, N. oraz kilku moich rówieśników próbowaliśmy przypomnieć sobie melodię hymnu szkoły, a sfrustrowany O. w pewnym momencie krzyknął: „Kurde, po głowie chodzi mi ta nuta! Dlaczego nie umiem sobie jej przypomnieć?!”. Muszę przyznać, że do tego adresu jestem najbardziej przywiązana i chciałabym na nim zostać jak najdłużej. To na nim zaczynałam swoją przygodę z pisaniem-nie-do-szuflady (jak mam czasami w zwyczaju określać prowadzenie bloga), po części rozwinęłam własną osobowość, nawiązałam pierwsze, aczkolwiek nietrwałe, internetowe „przyjaźnie”.Czy mi się to uda – wierzę, że tak, a wiara ponoć potrafi czynić cuda. 

 No i pod koniec napiszę, że jestem niezmiernie szczęśliwa, że znów mogę być tutaj, wśród Was – tych bliższych i dalszych, nowych i starych – móc Wam się zwierzać ze swoich strapień, chwalić się radościami. Nie założyłam nowego bloga, nie skasowałam też starego archiwum, bo posty z kochanki-fatum są dla mnie pewnego rodzaju „notatkami”, z których mam zamiar w najbliższych czasach wyciągnąć pewne wnioski, które pomogą mi w zaplanowanych zmianach.

Manchester - Lubię twoje włosy