Bolesna zima

 Jeszcze nie zdążyłam nacieszyć się polską, złotą jesienią, a już wszystkie drogi, chodniki, dachy i kolorowe korony drzew pokryły się białym, lśniącym puchem.
 Nie lubię zimy. Zachwyt pierwszym śniegiem, jaki mimowolnie nawiedza mnie każdego roku, minął równie szybko i niespodziewanie jak się pojawił.
 Zostały tylko przemarznięte dłonie, skóra pokryta gęsią skórką i dziwne uczucie niespełnienia.
Siedząc w parku na tzw. „okienku”, w oczekiwaniu na lekcję polskiego, usiłując zapamiętać jak najwięcej szczegółów na pracę klasową z romantyzmu, nie potrafiłam oderwać wzroku od tych kolorowych liści pokrytych białą, zimną warstwą śniegu, która w brutalny sposób zabierała magię temu kolorowemu dywanowi.
 Życie jest przemijaniem... To zdanie tkwiło w moim umyśle sprawiając, że kompletnie zapomniałam o czymś takim jak umiejętność czytania, a wszelkie zdania zapisane w zeszycie w szerokie linie stały się dla mnie kompletnie niezrozumiałe.
 Mama zawsze powtarza, że nie warto przejmować się przyszłością, bo właściwie może ona w ogóle nie nadejść.
 A ja boję się. Czuję się teraz jak ta nasza tegoroczna, stłamszona jesień. Co będzie, gdy przyjdzie zima? Co będzie, co będzie... Nie boję się skutków samego zaduszenia, poskromienia. Boję się tylko samego procesu. Bo, niestety, jestem cholernie wrażliwa i ból mnie przeraża.
 Ten śnieg... On też mnie boli.

Hey - `Muka!`