Nie tak chciałam, nie tak planowałam.

 Jestem zła na siebie. Potwornie zła. Na swoje niezdecydowanie. Brak silnej woli. Umysł tworzący głupie wymówki. Na to, że wciąż odkładam na `potem`, które odwleka się w nieskończoność.

 A było tak pięknie. Od środy wytrzymywałam bez cukru. Co prawda jadłam więcej mniejszych posiłków, zwłaszcza warzyw, na które ostatnio mam nadzwyczajną ochotę.

 Niejeden z Was myśli pewnie, że się odchudzam. W pewnym sensie to prawda, ale, mimo wszystko, stawka jest dużo wyższa.

Jeżeli porządnie nie wezmę się za siebie mogę mieć znacznie większe problemy niż otyłość.

 Tak jak wcześniej napisałam, było pięknie – do dzisiaj, do dzisiejszego sprawdzianu z relatywistyki.

Nie poszło mi, po prostu nie poszło. Nie wiem czy tylko to, czy też ogólne wyczerpanie spowodowało, że na długiej przerwie skierowałam swoje kroki w kierunku pobliskiego sklepu spożywczego.

Nie pamiętam nawet czy kupiłam sobie dwie czy też trzy tabliczki czekolady, które pochłonęłam w mgnieniu oka.

 Zaraz po tym załamana zadzwoniłam do E. która w zeszłą środę rozpoczęła rzucanie palenia.

Była w równie kiepskim humorze, bo nie wytrzymała wczoraj napięcia przed ustną maturą z angielskiego i wypaliła jedną paczkę, a dzisiaj, ze złości na siebie – dwie.

 Było mi Jej szkoda, jednocześnie cieszyłam się, że ma, mniej więcej, podobne doświadczenia, co ja.

Osoby, które przypatrują się moim poczynaniom jedynie z boku, kiwają głową z dezaprobatą, każą mi się wziąć za siebie, bo niedługo będę miała stopę cukrzycową, co nie jest wcale przesadą.

 Ale słowa to nie wszystko. Nie wiem, co może mnie zmotywować.

Nie mam pojęcia, kto ma właściwie gorzej – ja ze swoją otyłością, zespołem jelita wrażliwego i prawdopodobną cukrzycą czy E. ze swoim głodem nikotynowym.

Z resztą, to nieważne, obie powinnyśmy znów zacząć działać, walczyć z nałogami.

 Póki co, nie mam siły do niczego – superwysoka dawka cukru, którą sobie dzisiaj `sprezentowałam` sprawiła, że mam mdłości, kręci mi się w głowie i dwoi przed oczami.

W dodatku rozpoczął się u mnie okres alergiczny, więc macie właśnie przyjemność czytać post załamanej, zapuchniętej siedemnastolatki z oczami czerwonymi niczym królik.

Wiem, że wieje smutkiem w tej notce, ale czuję się lepiej po napisaniu TUTAJ tego wszystkiego. 

Ta piosenka mogłaby zastąpić tytuł tej notki:

The Beatles - `Help`